بايد توجّه داشت كه نه آنچه شهرسازان ما به تبع تعليمات و آموزه‌هاي فرنگي و مدرن مي‌سازند، فاقد روح و عاري از وجه مهمّ فرهنگي است و نه ساكنان شهر از نقش‌آفريني روح و فرهنگ پنهان شهر بي‌نصيب مي‌مانند. آن وجه پنهان در سكوت و خاموشي، چون دستان مجرّب كوزه‌گران به جانِ ساكنان شهر شكل مي‌دهد. اين امر دربارة معماري و شهرسازي در همة اعصار و قرون ماضي و مستقبل جاري و ساري بوده و هست.
در عرصه فرهنگى نبرد با تشيع و روحانيان شيعه در دستور كار آن ها قرار گرفت كه در اين صحنه نيز همان دو روش را به كار گرفتند: فردى نظير ميرزا آقاخان كرمانى يا آخوندزاده صراحتا به روحانيان و به تشيع حمله مى كرد. آنان مى كوشيدند ايران دوره باستان را در آثار و نوشته هاى خود احيا كنند. در طيف ديگر شخصى نظير ملكم، همان روش منافقانه را دنبال مى كند و مى كوشد به روحانيان درجه دو و سه شيعه نزديك شود كه در بخشى نيز موفق بود. ملكم خان توانست تعدادى را همراه خود كند كه اتفاقا اين بخش در مشروطه فعاليت چشم گيرى داشتند.
ايرانيان وقتي به هندوستان سفر كردند اولين بار با فراماسونري آشنا شدند و اين كلمه وارد ادبيات ما شد. يكي ديگر از مبادي ورودي فراماسونري عثماني است. غير از اين ها سفرايي كه از ايران به خارج فرستاده شدند هم فراماسون مي شوند و برمي گردند. اتفاقا در فراماسونري ايران يك يهودي زاده نقش اصلي را ايفا مي كند و اولين
فراماسون ايراني فردي به نام «ميرزا ابوالحسن خان ايلچي» است كه متعلق به خانواده كلانتري است كه در زمان اينها يهوديان وارد دستگاه شدند و قصد داشتند ايران را به تصرف خود درآورند.
بازیهای رایانهای؛ابزار قدرت نرم - بخش 3