در قرن اول هجری، تنها اهل قم شیعه بودند. حرکت شیعیان در ایران به کندی و سنگینی صورت میگرفت. بسیاری از ایرانیان پیرو بنیعباس بودند و برخی نیز به تقدیس امویان روی آوردند. به گونهای که در خراسان ناصبیان و غالیانی میزیستند که برای معاویه ادعای نبوت میکردند. ولی مذهب اهل بیت(ع) به تدریج در ایران گسترش یافت تا این که سرتاسر ایران و حکومت آن شیعه شدند و در خدمت مذهب اهل بیت و نشر معارف آنان در آمدند.